Wat voor leerling was jij vroeger? De parallel met een Agile transitie.

Deze week een mooie bijdrage van mijn collega Lotte Coosen. Lotte is namens Towson Scrum Master en Coach bij de gemeente Rotterdam. In haar blog vraagt ze zich af hoe het toch komt dat transformaties die met de beste bedoelingen beginnen maar niet echt breed landen in de organisatie wat beginnen te stropen en verzanden…

Om een Agile transitie in gang te zetten wordt er vaak verwezen naar een belangrijke voorwaarde: het bereiken van het ‘tipping point’. Er moet een reden zijn om te veranderen en die moet collectief gevoeld worden; men moet het er met elkaar eens zijn dat de huidige manier van werken niet de gewenste resultaten oplevert. Maar is het niet vaak zo dat dit alleen in de hogere lagen van de organisatie gevoeld wordt? En dat er vervolgens voor de uitvoerende lagen besloten wordt dat zij Agile gaan werken? Hoe zorg je dan dat de urgentie om te veranderen ook daar gevoeld wordt? En welke rol speel je daar als Agile Coach in?

Als beginnend Agile Coach ben ik ook in de valkuil gestapt om maar zoveel mogelijk uit te leggen wat Agile is, wat scrum is, wat SAFe is en hoe dat binnen een organisatie toegepast kan worden. En natuurlijk is die theorie nodig, moet men de spelregels verkennen met elkaar. Maar tezamen met een mooie zeepkistsessie van de CTO over de ‘need to change’ bleken mensen toch echt niet altijd in beweging te komen. Waarom gebeurde er nou niets? De reden voor verandering is toch duidelijk, de spelregels zijn uitgelegd, de teams zijn gevormd. Gaan met die banaan zou je zeggen.

Misschien was het naïef, misschien had ik er zelf ook gewoon wat langer de tijd voor nodig voor ik het zag, maar inmiddels is mij duidelijk dat niet iedereen elke ochtend inlogt om bij te dragen aan de visie en missie van een bedrijf. Ondanks dat hij of zij er ooit heel bewust voor heeft gekozen om daar te gaan werken. Bij sommige mensen is die connectie met het bedrijf inmiddels verdwenen, bij anderen is hij er misschien nooit zo sterk geweest. Uiteraard en gelukkig zijn er ook genoeg mensen die wel tot in hun kern verbinding voelen met het bedrijf waarvoor ze werken, alles in het werk stellen om bij te dragen aan goede resultaten en een mooi product, en van daaruit de nut en noodzaak van een transitie inzien. Maar juist die paar mensen die die verbinding niet zo voelen, of die gewoon bang zijn voor verandering, dát zijn de mensen die een transitie en de vorming van een team aardig in de weg kunnen zitten.

Het artikel van mijn collega Marjolein van Gelderen gaf al een mooie inkijk in hoe je zo’n team recht kunt trekken. Daarnaast helpt het om steeds stil te staan bij de persoonlijke motivatie van een teamlid of medewerker. Bij iedereen is wel een ‘tipping point’ te vinden, maar dat zal voor iedereen anders zijn. Net zoals dat van bedrijf tot bedrijf verschilt. Bij het ene bedrijf zal het de behoefte zijn om van waterval af te stappen, bij het andere bedrijf wil men structuur aanbrengen in het ad-hoc werken, etc. Zo zijn er bij teamleden ook verschillende redenen om wel mee te gaan in een agile transitie. Behoefte aan transparantie, aan regie, aan een sterke teamdynamiek, plichtsgetrouwheid en zo zijn er nog veel meer redenen. Wanneer en waarmee bereikt iemand zijn of haar tipping point? Of komt dat misschien wel nooit (ook goed om te weten)? Daar kom je alleen achter door als coach in gesprek te blijven en wellicht eens te vragen naar iemands verleden.

Niet zo lang geleden viel bij mij ineens de vergelijking met de klasgenoten van vroeger. Er zijn er altijd een paar die weken van tevoren gaan leren voor een toets en je hebt er ook een aantal die pas de dag van tevoren hun boeken openslaan. Dat kan te maken hebben met iemands leervermogen. Maar dat kan ook te maken hebben met de urgentie die iemand moet voelen om aan de slag te gaan. Dat is bij een Agile transitie niet anders; je hebt medewerkers die er gewoon in meegaan omdat ze het grotere belang ervan inzien, en je hebt medewerkers die pas in beweging komen als de voordelen voor hen persoonlijk duidelijk zijn. Dus vraag als coach eens wat voor leerling iemand vroeger was. En dan is het hopen dat niet al te veel mensen zullen antwoorden dat ze helemaal niet leerden, en gewoon op goed geluk naar het examen gingen.